Elżbieta II (1926-2022) – królowa Wielkiej Brytanii, Irlandii Północnej i dominiów (1952-2022)
To musiało się stać. Wszyscy na to czekali, choć myślano, że Królowa będzie wiecznie. Bo była, prawie. 70 lat panowania, to ogrom czasu. Mało kto z ludzi pamiętało czasy, gdy Brytyjczykami władał król. Elżbieta była królową Brytyjczyków, ale i: Kanady, Australii, Nowej Zelandii, Jamajki, Bahamów, Grenady, Papui-Nowej Gwinei, Tuvalu, Wysp Salomona, Saint Vincent i Grenadyny, Saint Lucii, Antigui i Barbudy, Belize oraz Saint Kitts i Nevis, dla nich to też dni ogromnej żałoby, ale nie tylko dla nich. Elżbieta II była ikoną światową, cały świat ją opłakuje.
Była też wielką polityczką, choć nie powinna tego robić. Była tą, która, choć często chłodna i oparta o konwenanse, to jednak potrafiła ocieplić rozmowy polityczne. Tym zebrała sobie i całej rodzinie królewskiej rzesze fanów. I choć nie miała łatwego życia, przez skandale związane z jej rodziną, tak #NaPrawdę przez cały okres jej panowania, to przez 74 lata życia mogła liczyć na swojego męża. I to prawdopodobnie jego brak przez ostatni rok przyczynił się do jej szybszego odejścia. Bo czy problemy z jej wujem, Edwardem VIII, przedwczesna śmierć ojca, Jerzego VI. Następnie zdrady jej syna, obecnego króla Karola III, śmierć księżnej Diany, romans z Kamilą, ostatnie doniesienia z jej wnukiem Henrykiem, jego żoną Małgorzatą, czy jej innym synem, Andrzejem, oskarżanym o gwałty i pedofilię. To wszystko odkładało się na jej zdrowiu, a brak oparcia w mężu nie dawał jej regeneracji.
Jako piękna, młoda, 26-letnia kobieta musiała mierzyć się z takimi politykami, jak Stalin, Truman, papież Pius XII, Mao Zedong. Byli to sami faceci, w dodatku wielu dyktatorów. W dodatku widmo zimnej wojny, która w każdej chwili mogła przerodzić się w wojnę nuklearną nie napawała optymizmem królową. O tyle szczęśliwie, że miała u boku wybitnego premiera, Winstona Churchilla, legendę II wojny światowej, który niespodziewanie przegrał wybory tuż po wojnie.
Potem była chociażby Margaret Thatcher, pierwsza kobieta-premierka w Zjednoczonym Królestwie, co mogło być wreszcie inspiracją, by to kobiety rządziły. Potem jeszcze był Tony Blair, jednak po nim było już tylko gorzej, bo o ile najpierw Wielka Brytania była jeszcze większą wchodząc do Unii Europejskiej, tak nieudolni premierzy, poczynając od Camerona, przez May i Johnsona wyprowadzili Zjednoczone Królestwo z Unii. Królowa była wtedy wyraźnie niezadowolona, ubierając się w barwy unijne, na znak cichego protestu.
Najwięcej wrogów przysporzyła sobie po braku reakcji tuż po śmierci księżnej Diany. Jednak w przeddzień jej pogrzebu (o ironio prawie dokładnie 25 lat przed jej śmiercią, wracając z rezydencji, w której teraz zmarła) wydała oświadczenie, które poruszyło Brytyjczyków. potrafiła sobie zawsze zjednać poddanych.
Teraz czas na króla Karola III i królową-małżonkę Kamilę. On czekał ponad 70 lat, najdłużej w historii świata, to on musi obie teraz ze wszystkim radzić, choć będzie miał cholernie ciężko, o ile, jeśli to zadanie nie jest awykonalne. A takie jest, bo charyzmy matki i szacunku poddanych, jak ona Karol nie ma.
Na:Prawdę. blog 