Jesteśmy tuż po Światowych Dniach Młodzieży. Było to święto młodzieży całego świata, ale także wszystkich Polaków. Młodzi ludzie z całego świata zobaczyli zadowolony, śmiejący się, bawiący się razem z nimi naród polski. I tutaj pojawia się pytanie… Dlaczego tacy jesteśmy tylko przy okazji takich wydarzeń?
Podobnie było przy okazji Euro 2012, czy Mistrzostw Świata w Siatkówce Mężczyzn – Polska 2014. Lata narzekania, wściekłości nagle, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zamieniły się na chwile radości, szczęścia i zabawy. Oczywiście zaraz po tych wydarzeniach wszystko wraca do „normy” i dalej kłócimy się, podziały wracają, a nawet próbuje się kwestionować sukcesy osiągnięte przy takich wydarzeniach. Oczywiście nie można być bezkrytycznym, ale też nie można krytykować wszystkiego i negować tego, że się udało.
Podziały między Polakami są na tyle poważne, że śmiech i żarty z drugiej strony mogą być często odbierane, jako próba przyłączenia się do tej drugiej strony. Traktujemy drugą stronę jak tabu (no chyba, że się ją totalnie krytykuje). A jednocześnie wszyscy jesteśmy dumni, że jesteśmy Polakami. Może i nie jestem za obnoszeniem się swoją narodowością i uznaniem, że jest się lepszym (bo w końcu jesteśmy także Europejczykami, ale przede wszystkim jesteśmy wszyscy ludźmi, takimi samymi, jak mieszkańcy Niemiec, Kanady, Brazylii, Ugandy, czy Mongolii), ale to chyba ostatecznie pokazuje, że to tylko wyłącznie na siłę próbujemy w setkach podobieństw szukać różnic między nami, nawet Polakami.
Możemy różnić się poglądami, ale nigdy nie poróżnimy się w znaczącej kwestii – wszyscy jesteśmy takimi samymi ludźmi, wszyscy w 100%.
Na:Prawdę. blog 