Od dwóch dni żyjemy w rozbitej Europie. W innej rzeczywistości, niż dotąd. Po raz kolejny sprawdza się powiedzenie, że „Historia dzieje się na naszych oczach”. Nikt chyba nie zapomni frajerstwa i ratowania własnego tyłka przez Davida Camerona, który tylko po to, by utrzymać się na stanowisku szefa Partii Konserwatywnej i, by wygrać wybory parlamentarne, rzucił tak żałosny pomysł, jak referendum w sprawie wyjścia z UE. Natomiast, gdy nagle w Brukseli go przekonano, że nie musi tego robić, próbował po raz kolejny ratować sytuację, tym razem po drugiej stronie barykady, przez co był niewiarygodny i dzisiaj mamy to, co mamy.
Nie wiem, czy mam się śmiać, czy płakać z głupoty nie tylko Camerona, a też tych 17,5 miliona Brytyjczyków, którzy zgotowali sobie kryzys gospodarczy i terytorialny, ponieważ jestem pewien, że Szkoci wyrwą się na niepodległość, chyba, że zostaną zatrzymani przez Londyn, np. wycofaniem się z BREXIT-u, co mało prawdopodobne przy mentalności Wyspiarzy. Niezły los zgotowali młodym starzy ludzie. I to jest największy chichot losu… Ludzie, którzy pamiętają II Wojnę Światową i to, jak, tworzyła się Europejska Wspólnota Gospodarcza, czy Europejska Wspólnota Węgla i Stali, które miały chronić Europę przed kolejnym, na tak wielką skalę konfliktem ogólnoświatowym, zagłosowali przeciwko tej idei.
A dlaczego wyszli? Otóż tutaj zgadzam się w stu procentach z Andrzejem Stankiewiczem z „Rzeczpospolitej”, który mówił o tym, że to Polacy zgotowali taki los. Anglicy, początkowo entuzjaści wejścia m.in. Polski do UE (żeby przytrzeć trochę nosa Rosjanom), to już po dwóch latach zmienili zdanie, gdy w latach 2006-2007 przybyło do Zjednoczonego Królestwa prawie milion Polaków. Tylko, jak to Brytole, zarzucają zabieranie im miejsc pracy i branie „za nic” zasiłków. A prawdą jest, że Polacy zaczynali od prac, w których Brytyjczycy nie brali się do roboty, bo to nie dla nich taka praca. Dzisiaj, gdy Polacy są docenieni już przez przedsiębiorców, to występują jako menedżerowie, a nawet szefowie wielu firm. Polscy kucharze, nawet amatorscy ze zmywaków przeszli na szefowanie całymi kuchniami i to w renomowanych restauracjach. I to boli Brytyjczyków, szczególnie tych biednych, którzy za nic nierobienie chcieliby dostawać przynajmniej średnią krajową.
Unia Europejska powstała po to, by być przeciwwagą dla mocarstwa, jakim były i jakim nadal są Stany Zjednoczone, by móc z nimi konkurować. Dzisiaj doszli kolejni konkurenci, a UE się, jak widać zwija. Wielka Brytania liczy, że na wyjściu zarobi, bo Stany Zjednoczone jej pomogą, jednak zapominają, że przecież każdy stan w Stanach Zjednoczonych też mógłby być osobnym państwem, a jest to federacja, to samo Wielka Brytania, przecież Anglia, Walia i Szkocja mogłyby być osobnymi państwami, jednak nie. Wielka Brytania uważa się przecież za „Wielką”, a to UE wyciągała ją z wielkiego kryzysu w latach 70.
A co dalej? Unia Europejska nie płacze po Wielkiej Brytanii i płakać nie będzie, bo sobie poradzi, ba nawet poszczególne państwa narodowe sobie poradzą, bo znajdą bardzo szybko inne rynki zbytu, a Stany Zjednoczone nie mają jednak teraz interesu by wspomagać Wielką Brytanię, bo sami muszą walczyć z powolnym przejmowaniem dominacji przez Chiny, a także w powijakach i Indie.
W następnym artykule: Ostatnie takie wakacje, czyli cofanie się w rozwoju polskiego szkolnictwa.
Na:Prawdę. blog 